به گزارش ایسنا، دکتر اکبر کوشانفر گفت: آزمون‌های به عمل آمده از کودکان در سنین مختلف نشان می‌دهد آن دسته از کودکانی که صبحانه را از رژیم غذایی خود حذف می‌کنند در انجام تست‌ها خطای بیشتری دارند. همچنین میزان تحریک‌پذیری، شناخت، قدرت حافظه و یادآوری آنها نیز کاهش می‌یابد.

این متخصص کودکان یادآور شد: صبحانه ‌گریزی در کودکان بویژه در سنین ۴ تا ۸ سال مساله شایعی است که نیازمند بررسی و علت‌یابی است. به علت اهمیت این موضوع مطالعه‌ای روی کودکان این محدوده سنی انجام شده است که هدف آن بررسی و یافتن علل صبحانه گریزی در کودکان و ارائه راه‌حل‌های عملی در جهت جلوگیری از این رفتار بوده است.

این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی افراد مورد بررسی در این مطالعه را کودکان ۴ تا ۸ ساله‌ای خواند که حداقل یک بار به بیمارستان مفید مراجعه کرده بودند. به این ترتیب عادت تغذیه‌ای در این افراد در مواقع سلامت کامل، در چهار فصل سال و همچنین در فصل شروع مدرسه مورد بررسی قرار گرفت.

وی گفت: نتایج این تحقیق نشان داد در مجموع اطفال بررسی شده ۵۷ درصد صبحانه نمی‌خورند که از این میان ۵۳ درصد پسر و ۴۷ درصد دختر بودند و بیشتر در دو سن خاص ۵ و ۸ سالگی قرار داشتند.

این متخصص کودکان افزود: در بررسی علل ترک صبحانه نیز این نتایج به دست آمد که ۳۲ درصد از کودکان به علت بازیگوشی، ۲۶ درصد به علت استرس برای رفتن به مدرسه، ۲۳ درصد به علت تنها بودن کودک در هنگام صرف صبحانه و ۱۹ درصد به علل نامعلوم صبحانه نمی‌خوردند.

کوشانفر گفت: با دقت در نتایج حاصل از این پژوهش و نیز گفت‌وگوی حضوری با خانواده‌های کودکان صبحانه گریز مشخص می‌شود که صبحانه گریزی قابل پیشگیری است و با تغییر در روش و رفتارها و تغییر در رژیم غذایی تصحیح می‌شود؛ چنانکه ۳۳ درصد کودکان با تغییر در رژیم به مصرف صبحانه تمایل پیدا کردند.

وی خاطر نشان کرد: می‌توان با گنجاندن مواد غذایی متنوع جذاب و مورد علاقه کودکان در وعده صبحانه آنان را به صرف یک صبحانه کامل و سالم تشویق کرد.

کوشانفر با اشاره به کودکان مبتلا به مشکلات روانی و عاطفی، گفت: با مشاوره صحیح روانپزشکی و راه حل‌های کاربردی می‌توان این مشکل را از بین برد. شاغل بودن مادر و خروج زودهنگام از منزل تا حدودی روی میل به صبحانه در کودکان تاثیر دارد که باید با تغییر برنامه اصلاح شود.

شکلات مانند ورزش؟!

محققان دریافته‌اند مقدار اندکی شکلات تلخ می‌تواند تأثیری مشابه ورزش بر سلامتی افراد داشته باشد.

آزمایشات اخیر در این زمینه بروی میتوکندری‌ها تمرکز داشته که وظیفه تولید انرژی را در عضلات بر عهده دارند. وجود ماده‌ای به نام اپی‌کاتچین در شکلات می‌تواند با بالا بردن میزان میتوکندری تحرک عضلات را بالا برده و از این حیث عملکردی مشابه فعالیت‌های ورزشی داشته باشد.

دکتر موهک مالر از دانشگاه دیترویت که ریاست تیم تحقیق در این زمینه بروی موش‌ها را برعهده داشته می‌گوید: “میتوکندری‌ها انرژی مورد استفاده در بدن را ایجاد می‌کنند. هر چقدر میزان آن بالا برود عملکرد عضلات بهتر خواهد بود. حرکات ورزشی از جمله دوچرخه سواری ودویدن می‌تواند میزان میتوکندری را افزایش دهد اما تحقیقات ما نشان داده اپی‌کاتچین هم می‌تواند در عضلات قلب و سر، عملکردی مشابه داشته باشد. در آزمایش ما برای ۱۵ روز به موش‌ها نوع خاصی از شکلات داده شد و در همین مدت برای گروه دیگری از موش‌ها تمرینات ورزشی در نظر گرفته شد. در پایان دوره پانزده روزه هر دو گروه عملکرد بدنی مشابهی داشتند.”

این آزمایشات دانشمندان را امیدوار به رفع روند از میان رفتن عضلات با بالا رفتن سن کرده است. به عقیده دکتر مالک ترکیبی از حرکات ورزشی و شکلات درمانی می‌تواند برای افراد مُسن بسیار مفید باشد و مانع از میان رفتن عضلات‌شان شود. او تاکید می‌کند هر چند تعمیم دادن نتایج آزمایشات اخیر به انسان‌ها شاید به طور قطع درست نباشد اما به هر حال امیدهایی برای رسیدن به نتایج مشابه در آینده‌ی نزدیک برای افزایش میتوکندری در بدن انسان از این طریق وجود دارد.

شکلات تلخ، کام مغز را شیرین می‌کند

تحقیقات نشان می‌دهد، اپی‌کاتچین موجود در شکلات‌های تلخ می‌تواند با تحریک مکانیزم‌های حفاظتی مغز، از سلول‌های عصبی محافظت کند و در هنگام سکته نیز از حجم آسیب‌های وارد شده به این ارگان بکاهد. آنچه که شکلات‌های تلخ را متمایز می‌کند، عطر فوق‌العاده و طعم دلنشین آن‌ها نیست. محققان دانشکده پزشکی دانشگاه جانزهاپکینز در انگلستان دریافته‌اند این شکلات‌ها حاوی ماده مؤثری هستند که می‌تواند در سکته‌های مغزی و دیگر آسیب‌های وارد شده به این ارگان با تقویت سیگنال‌های مغزی، تا حد امکان از سلول‌های عصبی محافظت کند.

به گزارش فیوچریتی، اعضای این تیم نود دقیقه پس از این که موش‌ها دوز بسیار پایینی از اپی‌کاتچین- ترکیبی که به شکل طبیعی در شکلات تلخ وجود دارد- را دریافت کردند، با قطع موقت جریان خون در مغز آن‌ها، باعث شدند حالتی شبیه به سکته مغزی در موش‌ها شکل بگیرد.

نتایج نشان می‌دادند، آسیب مغزی در موش‌هایی که پیش از آغاز آزمایش اپی‌کاتچین دریافت کرده‌اند، به مراتب پایین‌تر از موش‌های دیگر مورد آزمایش بوده است و نکته حائز اهمیت این که اثر بازدارنده این ماده تا حدود ۳ ساعت و نیم پس از آغاز حمله در موش‌ها باقی مانده است، این در حالی است که بازده زمانی نجات فردی که دچار سکته مغزی شده از ۲ تا نهایت ۳ ساعت تجاوز نخواهد کرد.

سیلوین دوره، دانشیار بخش بی‌هوشی مراقبت‌های ویژه و داروشناسی این دانشگاه احتمال می‌دهد، اپی‌کاتچین با تحریک دو مکانیزم شناخته شده برای حفظ سلول‌های عصبی، آسیب‌های حاصل از سکته مغزی را در آن‌ها کاهش می‌دهد.

او می‌گوید: “اثر این ماده هنوز روی انسان بررسی نشده است و از سوی دیگر به نظر می‌رسد مقدار اپی‌کاتچین مورد نیاز برای حفظ سلول‌های عصبی بسیار اندک باشد. اثر این ماده غیرمستقیم است و به تحریک مسیرهای حفاظتی منجر می‌شود که در حال حاضر هم در سلول‌های عصبی مغز وجود دارند. به عبارت دیگر اپی‌کاتچین به سلول‌ها کمک می‌کند در مقابل آسیب‌های ناگهانی بهتر از خودشان دفاع کنند و احتمالاً مقادیر بسیار جزئی از آن هم برای این منظور کفایت می‌کند”.

دوره امیدوار است کشف دقیق این اثر و مسیرهای حفاظتی مغز در نهایت بتواند به کاهش آسیب‌های حاصل از سکته مغزی حاد و بیماری‌های عصبی مزمنی مانند آلزایمر و اختلال‌های ناشی از افزایش سن در انسان منجر شود.

انتخاب این ماده و بررسی اثر بازدارنده آن روی سکته از آنجا آغاز شد که دانشمندان دیدند نرخ بیماری‌های قلبی- عروقی در ساکنان جزیره‌ای در پاناما بسیار پایین است و بررسی‌ها نشان می‌دادند ژن‌ها نقشی در آن ندارند، چرا که اثر حفاظتی منحصر به جزیره بود و این در مورد کسانی که از جزیره مهاجرت می‌کردند، صدق نمی‌کرد.

محققان دریافتند ساکنان این جزیره نوعی نوشیدنی بسیار تلخ را که حاوی اپی‌کاتچین است، به جای چای یا نوشابه‌های گازدار و به شکل منظم مصرف می‌کنند.

دوره می‌گوید: “این تحقیق به معنی آزادی افراد در مصرف هر میزان شکلات تلخ که می‌خواهند نیست. باید کالری دریافتی به اندازه باشد و از میوه‌ها و سبزی‌ها هم به میزان کافی استفاده بشود. نکته مهم دیگری هم وجود دارد، اپی‌کاتچین به تغییرات نور و دما بسیار حساس است و اگر فرایندهای تهیه شکلات یا شرایط نگهداری آن مطلوب نباشد، شانس چندانی برای دریافت آن از شکلات‌های تلخ وجود نخواهد داشت”.

شکلات بخورید تا بیماری قلبی نگیرید

شکلات‌خورها از این پس با خاطرجمعی می‌توانند به انتخاب طعم‌های مختلف در فروشگاه‌ها دست بزنند. بنا به نتایج آخرین تحلیل‌ها در دانشگاه کمبریج کسانی که شکلات‌خور حرفه‌ای هستند ۳۷ درصد کمتر از سایرین شانس ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی دارند. بخش دیگری از این تحقیق که روی بیش از ده هزار نفر صورت گرفته نشان می‌دهد این افراد همچنین ۲۹ درصد کمتر از سایرین سکته می‌کنند. در این تحقیق زندگی سوژه‌های مختلفی در کشورهای آلمان، ژاپن، هلند، سوئد و آمریکا برای یک دهه مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد در بین انواع شکلات‌ها، شکلات تلخ بهترین تأثیرگذاری را دارد.

البته سایر انواع شکلات از جمله شکلات شیری و شکلات نعنایی هم کارایی خوبی داشتند. با این حال دکتر اسکار فرانکو از بخش تحقیقات درمانی بیماری‌های قلبی عروقی دانشگاه کمبریج عنوان کرد هنوز کسی به درستی نمی‌داند چرا شکلات برای سلامت قلب مفید است. به گفته او برخی مواد غذایی دارای ساختاری پیچیده هستند و شکلات از این دسته است.

یکی از تئوری‌ها به زعم او وجود آنتی اکسیدان فراوان در شکلات است که باعث گردش راحت‌تر خون در رگ‌ها می‌شود. در عین حال شکلات می‌تواند کیفیت بالاتری برای زندگی ایجاد کند و سبب آرامش و شادی می‌شود. دکتر فرانکو نتایج این تحقیقات را در نشست سالیانه انجمن قلب و عروق در پاریس اعلام کرد ولی در همین حال تاکید کرد این نتایج به معنای تایید شکلات‌خوری افراطی نیست. او میانه‌روی را در این کار توصیه کرد و به گفته‌ی او بدن روزانه به ۲۰ تا ۵۰ گرم شکلات نیاز دارد.

علاقه‌مندان به شکلات لاغرترند!

تحقیقات نشان می‌دهد که شکلات‌ها باعث چاقی نمی‌شود و در اصل این غذاهای آماده هستند که بحران چاقی را در جهان گسترش داده است. افرادی که به شکلات علاقه دارند، نباید خیلی نگران باشند، چرا که دانشمندان متوجه شدند این افراد، وزن کم‌تری دارند، لاغرترند و دور کمر آن‌ها نیز باریک‌تر است.

از سوی دیگر مصرف شکلات باعث می‌شود احتمال ابتلا به فشار خون بالا و سندروم متابولیک به ترتیب ۱۴ و ۱۵ درصد کم‌تر از دیگران باشد. این عوامل از مهم‌ترین فاکتورهای موثر در ابتلا به بیماری‌های قلبی و سکته هستند.

البته این مطالعات به این معنا نیست که شما با خوردن شکلات می‌توانید وزن خود را کم کنید. اما به نظر می‌رسد مصرف شکلات باعث می‌شود میزان اشتهای شما به غذا کم‌تر شده و به این ترتیب کالری کم‌تری را وارد بدن خود کنید. از سوی دیگر مطالعات نشان می‌دهد افرادی که شکلات مصرف می‌کنند به طور متوسط بیش‌تر از دیگران به ورزش کردن علاقه دارند.

کارول اونیل از مرکز کشاورزی دانشگاه لوئیزیانا در این باره گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد مصرف شکلات به میزان متوسط تأثیر زیادی در افزایش وزن و چاقی ندارد.

این بررسی‌ها در مجموع نشان می‌دهد مصرف مقادیر کمی از شکلات نه تنها فواید زیادی برای بدن دارد، بلکه می‌تواند به شما در داشتن وزن متناسب‌تر نیز کمک کند.

دانشمندان با انجام مطالعاتی در بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴، میزان مصرف شکلات را روی بیش از ۱۵ هزار نفر که بیش‌تر از ۱۹ سال سن داشتند بررسی کردند.

میزان شاخص جِرمی و دور شکم افرادی که شکلات مصرف می‌کردند به طور متوسط کم‌تر از دیگران است. برای مثال شاخص جرمی این افراد به طور متوسط ۷/۲۷ و در دیگران ۲/۲۸ است.

به طور کلی محققان معتقدند هر شخص حداکثر باید ۱۰ درصد از کالری روزانه خود را از غذاهایی مانند شکلات، فست‌فودهاو انواع مختلف نوشیدنی‌ها به دست بیاورد.

برگرفته از سایت

ال_آرژنین چیست و از چه منابعی تامین می شود؟

ورزش آئروبیک ، قلب و ریه ها را تقویت می کند و جریان خون را بهبود می بخشد. فواید سلامتی آن فراوان است از جمله جلوگیری و کنترل بیماری.

آیا ۳۰ دقیقه ورزش آئروبیک در روز همان درمانی است که به دنبال آن بوده اید؟

ورزش آئروبیک به خاطر منافع آن از جلوگیری از بیماری قلب گرفته تا کاهش استرس ، یکی از بهترین کارهایی است که می توان برای سلامتی انجام داد. فعالیت هایی نظیر پیاده روی یا دوچرخه سواری که قلب را به پمپ کردن وا می دارد و ورود اکسیژن را به بدن افزایش می دهد می تواند به داشتن عمری طولانی تر و سالم تر و به جلوگیری و کنترل بیماری های مزمن کمک کند .به فواید زیاد مرتبط با  ورزش آئروبیک در زیر نگاهی بیندازید. انگیزه پیدا کنید و با انجام آن از فواید آن بهره مند شوید.

بدن چگونه به ورزش آئروبیک پاسخ می دهد

در طی ورزش آئروبیک ، عضلات بزرگ دست ها ، پاها و باسن به طور مکرر حرکت می کنند. تناسب آئروبیک ، که تناسب قلبی عروقی هم نامیده می شود ، به توانایی قلب ، رگ های خونی و ریه ها ( سیستم قلبی عروقی ) برای تامین سوخت در طی فعالیت جسمانی مداوم اطلاق می شود. با داشتن تناسب آئروبیکی ، بدن جهت حفظ ادامه حرکت به صورت کارآمدتر ، اکسیژن را با کارآیی بیشتری دریافت و مصرف می کند.

بدن برای ادامه حرکت تکراری عضله :

·اکسیژن بیشتری را وارد بدن می کند , تنفس سریع تر و عمیق تر می شود تا مقدار اکسیژن داخل جریان خون را به حداکثر برساند.

·خون را سريع تر و قدرتمندتر پمپ مي كند جهت تولید انرژی و حمل اکسیژن به صورت موثرتر به دیگر قسمت های بدن ، قلب سریع تر می زند.قدرت هر ضربان قلب جهت به حداکثر رساندن جریان خون به ماهیچه ها و بازگرداندن آن به ریه ها ، افزایش می یابد.

· قطر و تعداد رگهاي خوني كوچك را افزايش مي دهد .رگ های خونی کوچک ( مویرگ ها ) برای رساندن اکسیژن بیشتر به عضله ها ، گشاد می شوند و محصولات زائد مانند دی اکسید کربن و اسید لاکتیک را انتقال می دهند.در طول زمان ، جهت کارآمدتر کردن حمل اکسیژن و دفع مواد زائد ، عملا مویرگ های بیشتری در عضله ایجاد خواهد شد.

·از توليد حرارت زياد جلوگيري مي كند. وقتی ماهیچه ها حرکت می کنند ، حرارت بدن بالا می رود. برای جبران بالا رفتن درجه حرارت ، بدن با عمل دم حرارت را در هوا رها می کند. بدن با عرق کردن هم حرارت ، آب و مواد معدنی را از دست می دهد.

·.اندورفين ها را آزاد مي كند ورزش منظم آئروبیک موجب آزاد شدن اندروفین ها که مسکن های طبیعی بدن هستند ، می شود.

ورزش آئروبیک می تواند به جلوگيري از  بيماري هاي  زیر کمک کند

کاهش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونری.بیماری قلبی یکی از شایع ترین عوامل مرگ زنان و مردان است. اگر دچار حمله قلبی شده اید ، دستیابی به سطح بالاتر سلامت آئروبیک می تواند از حمله دوم جلوگیری کند.

كاهش خطر ابتلا به فشار خون بالا . اگر دچار فشار خون بالا هستید ، ورزش آئروبیک می تواند به کاهش آن کمک کند.

بهبود پروفايل چربي خون . ورزش ، غلظت کلسترول HDL ( کلسترول خوب) را در خون افزایش و غلظت LDL ( کلسترول بد ) را کاهش می دهد.

كاهش خطر سكته مغزي .بهبود چربی های خون منجر به ساخت کمتر جرم در شریان ها می شود. رسوب جرم ها در رگ های خونی منتهی به مغز می تواند منجر به سکته مغزی شود.

كاهش خطر بروز برخي سرطان هاي شايع  از جمله سرطان های سینه ، پروستات ، و سرطان مخاط رحم.

كاهش خطر بروز و ابتلا به ديابت تيپ دو .ورزش آئروبیک به کنترل وزن ، کاهش احتمال دچار شدن به اضافه وزن یا چاقی – شرایطی که منجر به دیابت نوع ۲ می شود- کمک می کند.

كاهش ابتلا به بيماري هاي ويروسي .ورزش آئروبیک به فعال شدن سیستم ایمنی و آمادگی آن برای مبارزه با عفونت کمک می کند. افرادی که به طور منظم ورزش می کنند کمتر مستعد ابتلا به بیماری های ویروسی جزئی نظیر سرماخوردگی ها و آنفلونزا هستند.

کنترل بیماری ها و مشکلات جسمانی

·كاهش سطح قند خون در افراد ديابتي:حفظ قند خون در محدوده دامنه هدف می تواند به اجتناب از عوارض بعدی بلند مدت دیابت مانند نارسایی کلیه یا بیماری قلبی کمک کند.

·كنترل وزن مناسب :ورزش آئروبیک همراه با برنامه غذایی سالم و تمرین قدرتی مناسب می تواند به کاهش وزن یا حفظ وزنی متناسب کمک کند.

·تقويت قدرت عضلاني قلب : قلب می تواند به ازاء هر ضربان خون بیشتری را پمپ کند ، یعنی اینکه قلب نیازی به ضربان سریع به هنگام استراحت یا ورزش ندارد.

·بهبود خونرساني به بافت ها و ارگانهاي بدن :قلبی قوی تر ، خون را با کارآیی بیشتری پمپ می کند.

· تسكين درد مزمن عضله و سندرم فيبروميالژي :ورزش آئروبیک می تواند رشد رگ های کوچک خونی ( مویرگ ها ) را در عضلات تحریک کند. این کار به بدن کمک می کند تا اکسیژن را به طور کارآمد تری به عضلات انتقال دهد و محصولات زائد متابولیک تحریک کننده مانند اسید لاکتیک را برطرف کند.

·افزايش روحيه و خلق بالا : ورزش آئروبیک می تواند یاس و ناامیدی افسردگی و تنش مرتبط با اضطراب را تسکین دهد.

·تقويت استحكام و تراكم مناسب استخوان : ورزش آئروبیک تحمل کننده وزن نظیر پیاده روی ، می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان و عوارض بعدی آن را کاهش دهد. ورزش های آئروبیک با شدت کم – نظیر شنا ، دوچرخه سواری و ورزش های درون استخر – می تواند بدون وارد کردن فشار بیش از حد بر مفاصل ، بدن را در حالت تناسب حفظ کند ، که این امر این نوع ورزش ها را انتخاب های خوبی برای افراد مبتلا به مشکلات جسمانی نظیر آرتروز می سازد.

ساير فوايد ورزش هاي هوازي

افزايش استقامت و تحمل هوازي : ورزش آئروبیک ممکن است در طی فعالیت و یا بلافاصله پس از آن فرد را خسته سازد، اما در بلند مدت می تواند استقامت را افزایش و خستگی را کاهش دهد.

كنترل و كاهش استرس : یک جلسه ورزش آئروبیک پس از یک روز کاری پر تنش می تواند به فرد کمک کند تا به آرامش برسد.

حفظ تحرك و شادابي : حفظ برنامه منظم ورزش آئروبیک ، ماهیچه ها را کارآمد و قوی می کند که با افزایش سن ، بدن قرص و محکم روی پاها قرار می گیرد. در صورت استفاده از ویلچر ، ورزش آئروبیک که بر دست ها ، شانه ها و قسمت بالای بدن متمرکز است – مثلا پارو زدن یا اسکی با استفاده از اسکی نشسته – می تواند به قوی شدن قسمت بالای بدن کمک کند و در عین حال سلامت قلبی عروقی بدن را هم بهبود  ببخشد.

حفظ استقلال و اتكا به نفس : با افزایش سن ، ورزش آئروبیک می تواند به قوی تر ماندن ماهیچه ها کمک کند که به جلوگیری از افتادن ها و شکستگی ها کمک خواهد کرد.

افزايش طول عمر مقيد : به نظر می رسد افرادی که تمرینات قلبی عروقی انجام می دهند از آنهایی که این کار را انجام نمی دهند بیشتر عمر می کنند.

روش های رسیدن به تناسب آئروبیک

رسیدن به سطح بالاتر تناسب آئروبیک می تواند مفرح باشد چون برای انتخاب ، فعالیت های زیادی وجود دارد. از میان این گزینه ها می توان موارد زیر را نام برد: پیاده روی ، رقص آئروبیک ، شنا ، اسکی ، دو ، دو نرم ، ورزش آبی ، رقص ، پارو زدن.

پیاده روی شکل همگانی و مورد پسند ورزش آئروبیک است که ورزشی ساده و ارزان می باشد. تنها چیزی که لازم دارید یک جفت کفش پیاده روی راحت است که اندازه پایتان باشد. حتی می توانید از زمان صرف شده به هنگام انجام فعالیت های آئروبیک معمول نظیر باغبانی یا خانه داری هم بهره ببرید.

بدنتان را به حرکت درآوردید تا منافع سلامتی آن را تجربه کنید

حال در مورد منافع سلامتی ورزش آئروبیک و نحوه تاثیر آن بر بدنتان آگاه هستید. بگذارید منافع سلامتی آن ، الهام بخش شما برای پیگیری رسیدن به سطح بالاتر تناسب آئروبیک باشد. تنها با ۳۰ دقیقه (ورزش آئروبیک ) در روز عمر طولانی تری داشته باشید و سالم تر زندگی کنید.

منبع : mayoclinic.c

حقوق ورزشی
تنبیه ورزشکاران توسط مربیان

مربیان، معلمان ورزشی، کُچ‎ها و سرپرستان تیم‎ها گاهی در راستای مدیریت بر ورزشکاران زیر نظر خود و برای عمل به تکلیف محوری حفظ سلامتی ورزشکاران، ممکن است تنبیه بدنی را نیز به عنوان یک ابزار، لازم بدانند و از آن استفاده کنند.
از این رو پرسشی که در این باره مطرح می‎باشد و باید پاسخ داده شود این است که آیا تنبیه بدنی ورزشکاران از نظر حقوقی مجاز است یا خیر؟ پاسخ کوتاه، این است که معلم‎های ورزشی و مربیان، حق ندارند ورزشکاران را تنبیه بدنی نمایند و تنبیه ورزشکاران، موجب مسئولیت حقوقی برای ایشان خواهد بود مگر در موارد خاص و استثنایی که قانون اجازه داده است. پس حکـم کلی در این باره این است که؛ عـلی‎الاصول تنبیه بدنی در همۀ موارد به جـز موارد استثنا، ممنوع می‎باشد.

اما در این باره، توضیحاتی نیاز است. از سویی گفتیم برابر قانون، مربیان و معلمان ورزشی، حق تنبیه شاگردان خود را ندارند. ولی از سوی دیگر، در حقوق ورزشی، پی در پی گفته می‎شود؛ وظیفۀ مراقبتی مربیان ورزشی نسبت به سلامتی شاگردان، اصل و محور است و بر سایر تکالیف تقدم دارد. با این وصف این تعارض پیدا می‎شود که اگر اصل، لزوم مراقبت از سلامتی ورزشکاران است آیا برای رعایت آن، مربی می‎تواند در مواردی که ضرورت دارد در جهت پیشگیری از بروز خطرات، ورزشکاری را که با کارها و رفتارهای نادرست خود و با اصرار بر آن، سلامتی خود یا دیگران را به خطر می‎اندازد تنبیه کند؟ برای مثال فرض کنید در کلاس آموزش تکواند، یکی از تکواندوکاران دارای کمربند زرد در ردۀ خردسالان، اصرار بر مبارزه با یکی از کمربندهای مشکی ردۀ نوجوانان را داشته باشد و علیرغم تذکرات مربی، او همچنان با صحبتهای تحریک آمیز خود از تکواندوکار کمربند مشکی دعوت به مبارزه می‎کند و حتی گـاهی در حین تمرینات عمومی، ضـربه‎ای هم به تکواندوکار کمربند مشکی می‎زند و چون به مقصـود خود نمی‎رسد، خطاب به او واژه‎های نامنـاسب و حتی رکیک هم بکار می‎برد. در این مثال اگر مربی تشخیص داد، تنها راه چاره برای بازداشتن چنین شاگردی از اقدامات خطرناک و خلاف مقررات، تنبیه بدنی است،آیا می‎تواند او را تنبیه کند و قانون چنین اجازه‎ای می‎دهد؟
بند 1 ماده 59 قانون مجازات اسلامی پیشین، گفته: « اقدامات والدین و اولیاء قانونی و سرپرستان صغار و محجورین که به منظور تأدیب و محافظت باشد، جرم محسوب نمی‎شود». اگر چه این ماده قانونی ظاهراً اجازه تنبیه را داده اما آنگونه که پیداست این اجازه، محدود و مشروط است. یعنی اولاً در بارۀ کسانی می‎باشد که تحت سرپرستی هستند و از نگاه حقوقی و در ورزش، شامل کسانی می‎شود که به سن بلوغ نرسیده‎اند. بنابراین، تنبیه یا تأدیب کسی که به سن بلوغ رسیده، مجاز نیست و قانونی هم نمی‎باشد. ثانیاً در موردی هم که قانونگذار تنبیه را مجاز شمرده، شرط نموده که باید در حد متعارف باشد و اگر از حد متعارف خارج شد، موجب مجازات است. ضمن اینکه اصولاً تنبیه موضوع این قانون، تنبیهی است که آسیب بدنی داشته باشد و آثار آن بصورتی باشد که در غیر از مواردی که قانون اجازه داده، جرم به شمار آید. از این رو می‎توان استنباط نمود که برای اعمال تنبیهات خفیف و بدون آثار بدنی، منعی وجود ندارد هرچند قاعدتاً این نوع تنبیهات هم باید در راستای اصلاح و تأدیب باشد.

پس، مربیان و معلمان ورزشی، حق تنبیه بدنی یا تأدیب هنرآموزان خود را ندارند. مگر در موارد استنثا و با رعایت شرایط پیش بینی شده در قانون. موارد استثناء هم چون باید حد متعارف،رعایت شود و برای تادیب و محافظت اجرا گردد و فقط در مورد کسانی که به سن بلوغ نرسیده‎اند مجاز دانسته شده، نمی‎تواند بسادگی امر مجاز به شمار آید. از این رو اگر مربیان و معلمان ورزشی، تنبیهی را اعمال کنند و شاگرد یا خانواده او شاکی شوند، بار اثبات اینکه تنبیه بدنی برای تادیب و محافظت بوده و در حد متعارف هم انجام شده بر عهدۀ مربی قـرار می‎گیرد و براین پایه، تنبیه‏کننده،در برابر قانون، برای توجیـه تنبیه، نمی‎تواند موضع محکم داشته باشد.

نتیجه اینکه به هر حال، تنبیه بدنی که باعث آسیب دیدگی ورزشکار شود، می‎تواند برای مربی مسئولیت کیفری در پی داشته باشد. پس باید از بکار بردن ابزار تنبیه، پرهیز نماید. ضمن اینکه اگر در مواردی هیچ چاره‎ای جز اعمال تنبیه بدنی نبود باید توجه داشته باشند که تنبیهی که بکار می‎برند حتماً متعارف باشد و منجر به آسیب بدنی هم نشود. افزون بر اینکه شخصیت ورزشکار را هم از لحاظ جسمی و روحی مدنظر قرار داده و از همه مهمتر به ماهیت خطایی که ورزشکار مرتکب شده نیز باید توجه جدی نمایند. زیرا آنگونه که اشاره شد، از نظر قانون، تنبیه باید به منظور تادیب و محافظت اعمال گردد. یعنی خطاها و تخلفاتی مستوجب تنبیه هستند که انجام آنها از سوی ورزشکار در تعارض با امر تادیب و سبب نقض اصل محافظت و مراقبت از سلامتی ورزشکاران باشد. روشن است، مربیان و معلمان ورزشی حق ندارند ورزشکاران را به بهانه‎های واهی و غیر قابل توجیه قانونی، تنبیه بدنی نمایند.

دکتر محمد احسنی فروز
مسئول کمیته قضایی فدراسیون